ARTIK YETER!
Hayatlarımızın öznesiyiz, kendimizi savunmayacağız!
Maruz bırakılanı değil failin edimlerini sorgulayın!
“Şiddeti görünür kılmak için bazen olay çıkarmanız gerekir: alışılmış işleyişin, trafiğin akışının durdurulması, o kapının açılıp kapanmasının, kapının içinden ya da önünden geçilip gidilebilmesinin imkânsız hale getirilmesi gerekir. Sistem onu dönüştürmeyi deneyenleri engelleyerek çalışıyor. Demek ki sistemi dönüştürmek onun çalışmasını engellemekle mümkün.” Sara Ahmed.
Kadınların erkek şiddeti hikayelerini anlattığı ve hepimizin #metoo dediği şu günlerde cinsel şiddet hikayelerimizi sosyal medya üzerinden konuşmaya başladık. Şiddeti anlatan kadınlara yönelen mağduru suçlayan, faili aklayan söylemleri kadın fotoğrafçılar olarak kınıyoruz ve bir kez daha şiddet hikayelerini paylaşan arkadaşlarımızın yanında olduğumuzu tekrarlıyoruz!
Erkek egemen sistemin görünür, duyulur kılmadığı kadınların ve LGBTİ+’ların toplumsal cinsiyet eşitsizlikleri ile isimlerinin bile tarihte anılmadığı, alanlardan silinmeye çalışıldığı bir sistem içerisinde yaşıyoruz. Bu görünmezlik meselesi, özne olarak kabul edilmemeyi içeriyor ve gücünü patriyarkadan alıyor. Bizler tüm çeşitliliğimiz ve renklerimizle erkek şiddetine ARTIK YETER! diyor; tecavüz kültüründen beslenen erkek egemen zihniyete geçit vermemek için dayanışmayı büyütüyoruz!
Kadınların gördükleri şiddeti açıklaması, anlatması da hiçbir zaman kolay olmadı. Çünkü yüzyıllar boyunca korkuyla büyütüldük, susmamız, utanmamız konusunda eğitildik. Susmayacağız ve konuştukça, ifşa ettikçe utanan artık biz olmayacağız! Hesap sorulması gereken şiddete maruz bırakılan değil, şiddeti gerçekleştiren olmalıdır!
Cinsel şiddet güç ilişkileri ile ilgilidir ve her yerde gerçekleşebilir. Bireyi küçük düşürmek, sindirmek, korkutmak, cezalandırmak, üzerinde baskı ya da otorite kurmak için gerçekleşebilir. Güç ilişkilerini destekleyen, hiyerarşi barındıran her yapıda, ilişkide ya da ortamda cinsel şiddetin görülme olasılığı da yüksektir. Fotoğraf alanı da erkek şiddetinden muaf bir alan değil! Fail herkes olabilir, tanıdığımız, sevdiğimiz, insan ilişkileri kuvvetli, eserlerini beğendiğimiz iyi bir “fotoğraf sanatçısı” da olabilir. Şiddet uygulayanın toplumdaki konumu, karakteri hiçbir şekilde şiddeti haklı göstermez ve şiddete maruz bırakılanın güvenilirliğinin sorgulanması için kullanılamaz. Genel toplum yargılarında tacize uğrayan kadının ifşasının ahlaksızlık olarak değerlendirilmesinin yanı sıra failin entelektüel çevre tarafından kabul görmeye devam etmesini de kabul etmiyoruz. Cinsel şiddetin fiziksel boyutunun ötesinde mobbing, musallat olma, psikolojik yıldırma biçimlerinde de açık veya örtük ancak yaygın ve yıkıcı olarak yaşandığını biliyoruz. Kurumlarda erkek yöneticiler ya da çalışma arkadaşlarımız tarafından farklı biçimlerde tezahür edebilen eril şiddete karşı da seslerimizi yükseltiyoruz.
Travma yaşayan kişinin yaşadıklarını adlandırmak, yaşadığı şiddetin adını koymak zaman alabilir. Maruz bırakılan kişi hakkında sorduğumuz her “neden” sorusu failin edimini haklı çıkarmak için bir arka plana götürür bizi. Biz buna tecavüz kültürü diyoruz. Maruz bırakılanı değil faili sorgulayın, maruz kalanın adalet arayışını destekleyin, açıklama yapmak zorunda bırakmak yerine cesaretini alkışlayın!
Çalıştığımız işlerde, bulunduğumuz ortamlarda, katıldığımız etkinliklerde, kamusal alanlarda güvende hissetmek ve güvende olmak hakkımız. Herkesi haklarımıza sahip çıkmaya ve şiddeti durdurmak için sorumluluk almaya çağırıyoruz.
Varız Buradayız İnisiyatifi, 2020
F: Dilara Açıkgöz / csgorselarsiv.org
WE HAD ENOUGH!
We are the subjects of our own lives, we don’t have to justify ourselves –
Question the actions of the perpetrator, not the survivors!
"To make violence seeable, sometimes you have to create a scene: to stop business as usual, to stop the flow of traffic, to make it impossible to open or close that door, to pass through or pass by. The system is working by stopping those who are trying to transform the system. This means that to transform a system we have to stop it from working." Sara Ahmed
We started to talk about our personal experiences with sexual violence under the roof of the #metoo movement. As women photographers, we condemn the statements that blame the survivors and whitewash the perpetrators. Once again, we stand by our friends who share their stories!
We live in an unjust male dominated system that rigorously abandons women and non-binaries and tries to make us invisible by erasing us from our society and history.
Being invisible means not being accepted as a subject and is a method that patriarchy consequently uses to silence opposing voices. We, with all our diversity and colors, stand up against male violence, because we’ve finally had ENOUGH! We are expanding our solidarity in order not to let the male dominated mentality feeding on rape culture any longer!
It has never been easy for women to talk about the violence they have experienced, because for centuries we have been raised with fear, trained to be silent and to be ashamed. We will not stay silent any longer, and the more we speak and reveal, the more you’ll be ashamed of yourselves. The ones who need to be held accountable are the perpetrators, not the survivors!
Sexual violence is linked to power relations and can happen anywhere. It can be used to humiliate, intimidate, frighten, punish, pressure, or dominate an individual. Sexual violence is also likely to be seen in any structure, relationship or environment that supports power relations and is constituted of hierarchy. The field of photography is not an exception! The perpetrator can be anyone; he can be a well-liked, well-connected photographer we all know and love and whose work we appreciate. The perpetrator’s position in society can in no way justify violence and cannot be used to question the credibility of the survivor. We do not accept that any disclosures of abused women can be considered immoral in the public eye, as well as we do not accept that perpetrators continue to be acknowledged by an intellectual environment. Beyond the physical dimensions of sexual violence, we know that mobbing, harassment, and psychological terrorization are experienced widely and destructively. We also raise our voices against various forms of male violence conducted by male executives or our colleagues.
It may take time for the traumatized person to fully understand the violence they experienced and to be able to name it. Every question directed to the survivor that starts with «Why?» drags us to justify the actions of the perpetrator – that is what we call «rape culture». Question the perpetrator, not the survivor; support the survivor’s pursuit of justice, applaud her courage instead of making up excuses!
It is our right to feel safe and to be safe in our work environments, in public space and every other environment we find ourselves in. We urge everyone to stand up for our rights and take responsibility in order to stop violence.
We Are Here Initiative, 2020
F: Dilek Sarıgül / csgorselarsiv.org
Em xwediyên jiyana xwe ne, em ne mecbûr in xwe biparêzin.
Ne ji mexdûran ji kirinên kiryaran hesab bipirsin.
“Ji bo ku tu tundraviyê derxî meydanê divê tu bûyerek çêkî; di nava herka jiyanê da, tu dikarî rê bigirî û traf îkê bidî sekinandin, tu dikarî wî derîyî vekî û bigirî da ku di wî derîyî ra ya jî di ber wî deriyî ra çûndin û hatin ne gengaz be. Pergala heyî dixwaze astengî li pêşiya wan kesên ku dixwazin veguherandinê pêk bînin derdixîne. Wiha reng e, ji bo ku pergal bê veguherandin divê asteng bibe, ango pêşî li xebatên pergalê bê girtin” Sara Ahmed
Di vê demê ku jin çîrokên şîdeta zilaman vedibêjin de, me bi gotina #metoo li ser medyaya civakî dest bi vegotina çîrokên şîdeta zayendî kir. Em wek jinên wênegir, bertekên li hemberî jinên ku şîdetê vedibêjin û li şûna ku kiryaran ceza bikin mexdûran hedef digirin, şermezar dikin. Em dubare dibêjin, em li cem hevalên xwe yên ku çîrokên şîdetê vedibêjin in!
Em di nav pergaleke ku bi baviksalarî û newekheviya zayendiyê navên jin û LGBTIyan diveşêre, wan tune dihesibîne de dijîn. Meseleya veşartinê hêza xwe ji patriyaka digire û bi tu awayî naxwaze ku em wek xwe bin û werin qebûlkirin. Em bi hemû ciyawazî û rengîniya xwe ji şîdeta zilaman re dibêjin EDÎ BES! Ji bo ku em pêşî li hişmendiya desthilata mêran a ku sûd ji çanda tecawuzê digire, bigirin piştevaniya xwe xurt dikin!
Ji jinan re qet ne hêsan bû ku şîdeta ku wan jiyaye vebêjin. Ji ber ku bi sedsalan e em bi tirsê mezin dibin, perwerde didin me ku em bêdeng bimînin û şerm bikin. Em ê bêdeng nemînin û her ku em biaxivin û eşkere bikin, ê ku şerm bikin dê em nebin! Divê hesab ji kesên şîdetê dikin re were pirsin ne ji mexdûran re.
Şîdeta zayendî bi têkiliyên hêzê ve eleqedar e û dikare li her derê pêk were. Ji bo ku kesayetan bin bixîne, biqutifîne, bitirsîne, ceza bike, li ser wan tade bike yan jî desthilata xwe deyne dikare pêk were. Îhtîmala pêkhatina şîdetê di her komên ku alîgirên têkiliyên hêzê û hiyerarşiyê ne de zêde ye. Qada wêneyê jî ji şîdeta mêran ne bêpar e! Dibe ku her kes kiryar be; dibe ku ew kes yek ji hunermendên wêneyan yê ku di têkiliyên xwe de bihêz e û em hunera wî gelek diecibînin be jî. Kesên ku şîdetê pêk tînin tu car bi sekna xwe ya civakî û bi karaktera xwe nikarin werin nirxandin û şîdeta wan jî dê tu car rewa neyê dîtin. Çawa ku li gorî nirxên civakî aşkerekirina jinên ku rastî tacizê hatine weke bêexlaqî tê dîtin em qebûl nakin, bi vî awayî em ji aliyê entelektuelan ve parastina kiryarên tacizê jî qebûl nakin. Em baş dizanin ku şîdet û taciz ne tenê bi awayên veşartî pêk tên, di heman demê de li cihên kar bi mobingê, di nav jiyana me ya giştî de bi dêrûniyê û şopandinê bi awayekî tund pêk tên. Şîdeta ku di nav saziyan de ji aliyê rêvebir û hevalên xebatê yên zilam re bi awayekî veşartî pêk tê jî em qebûl nakin û li dijî wê şîdetê jî dengê xwe bilind dikin.
Kesên ku travmaya şîdetê dijîn bila hedef neyên girtin û sedemên şîdetê ji wan neyê pirsîn; ji ber ku em baş dizanin dema ji mexdûran hesab were pirsîn wê demê kiryar xwe diveşêrin û edalet bi cih nayê. Ji bo ku em piştgirî bidin lêgerîna edaletê ya mexdûran divê em cesareta wan xurttir bikin û ji kiryarên taciz, tecawuz û şîdetê hesab bipirsin!
Mafê me ye ku; em li cihên kar, li cihên ku em lê ne, çalakiyên ku em lê beşdar dibin û li qadên cemaweriyê aramiyê hîs bikin û bi ewle bijîn. Em bang li her kesî dikin ku xwedî li mafên me derkevin û ji bo ku pêşî li şîdetê bigirin berpirsiyariyan hilgirin!
ÎNSIYATÎFA EM HENE, EM LI VIR IN, 2020